Жалқы мұң
Жер үстінде ақын жалғыз. Ұғар кім?
Жалғыздықтың мұңын шертіп жұбандым.
Мөлдір әлем сәулесінен үзіліп,
Ғарыш жақтан тамып түскен шығармын.
Қара өлеңнің қақтыратын қанатын,
Ақын жанның жанарында қара түн.
Жалқы мұңды еншілеген әр ақын,
Жұлдыз-тағдыр жалғыз, жалғыз ағатын.
Жалғызбын деп мен адамды жек көрмен,
Көпшіл болсам басқашалау көктер ме ем.
Ақын көңіл дәруіші жалғанның,
Көп ішінде жалғыздықты көп көрген.
Жүрегіммен жеке қалып дауласқан,
Жаным менің жалғыз болған әу бастан.
Қатып қалған көз жасындай жалғыздың,
Өткен түндер қара өлең боп жаумастан.
Өз ойыммен өзгешелеу алыстым,
Жалқы мұңмен оңашада табыстым.
Көкейінде көктің үні тұратын,
Ақын деген баласы ғой ғарыштың.
Шынын ұқсаң шайырлардың шерлі іші,
Бұл қоғамның ақында жоқ енді ісі.
Қабірімде тұрады ертең жалғыз Ай,
Жалқы мұңның жалғыз ғана белгісі.