Қартайғанда
Үмітті ойдан күдікті ой басым бүгін,
Асылдығың,
Болды ма тасырлығың?
Тасырлығың өкінтіп жасыр бүгін,
Жүргендей-ақ арқалап ғасыр жүгін.
Күдер үзіп кешегі арманыңнан,
Көбейеді жанашыр жанға кінәң.
Шаршағанда демейтін, сүйенетін
Табылмайды артығы балдағыңнан.
Жиі түсіп есіңе бар ма күнәң,
Қаумалайды сансыз ой жан-жағыңнан.
Еткен ісің мазалар жастық шақта,
Құтылмасың ажалдың қармағынан.
Есіңе алып қираған қорғаныңды,
Қайта-қайта ұмытып қолдағыңды,
Лауазымды қызмет атқарсаңыз,
Жиі айтасыз кеше кім болғаныңды.
Қапы қалдың,
Қай ісің оңғарылды?
Жүріп өткен кезесің жолдарыңды.
Кімге тастап барасың?
Толғантады
Бала-шаға, үй-ішің орманыңды?!
Кінә тағып шыққан күн, таңға да атқан,
Кесір болып кешегі жанға жаққан.
Өзіңді-өзің түнімен соттап, ақтап,
Жылы орынды іздейсің ана жақтан!