АДАМ БОЛҒЫМ КЕЛДІ
Қалам ұстау – қасиет. Кейбір адамдарға мұндай қасиет пен талант табиғаттан беріледі, ал кейбіріне оқу-тоқумен, ізденіспен келеді. Маған жазу шеберлігі оқумен, ізденіспен келді деп ойлаймын. Өзім жастайымнан жетім қалдым. Анам мен 1,5 жасқа келгенде, әкем 12 жасымда қайтыс болған. Алайда сол замандағы ағайын-туыстың кеңпейілдігі, бауырмалдығы мені жетім бала етіп жәутеңдетпеді. Қазір сол замандағы адамдардың кеңдігіне әлі де басымды иемін, әлі де таңданамын. Үйдің үлкені әпкемнің қолында өстім. Ол мектепте мұғалім, күні бойы менің сабағымды қадағалауға уақыты да жоқ. Оның бір ауыз сөзі мені тәрбиеледі: «Оқысаң, адам боласың». Мен адам болғым келді. Осы бір ауыз сөз санама әбден бекіп, жатсам да, тұрсам да кітаппен дос болдым. Қазақ ертегілері, батырлар жырларынан бастап, әлем әдебиетіне дейін оқыдым. Ауыл кітапханасындағы балаларға арналған кітаптың барлығын оқып тауыстым десем, артық айтқандық емес. Мен кітаппен өстім, кітаптағы кейіпкерлерді елестетіп, қиял ғажайып әлеміне еніп, армандай білдім. Осы кітапқа құштарлық мені ғылым жолына әкелді. Ұстаз ретінде бала жанына үңілумен, бала жанын зерттеумен бірге, балалар тақырыбында жаза бастадым. Алайда кеш бастадым. Алғашқы тырнақалды өлеңдерім «Ленин жолы» газетіне жарияланып, белгілі ақын Асқар Тоқмағамбетов алғысөз жазып, тілектестік білдіріп, «Рахаттың өлеңдерінен көп оқитыны, ізденісі байқалады» деген бір ауыз сөзі мені қанаттандырды. Осыдан кейін саналы түрде тек бір тақырыпқа, балалар тақырыбына қалам тартқанды жөн көрдім. Негізі бір тақырыпқа бейімделген жөн. Сонда нәтиже болады.