(1779)

Баяғыда, ерте заманда,
Әулие баба сұстанған
Сабырлы қолмен ғаламға,
Күркіреген бұлттардан,
Нажағайды иіріп,
Ашқарақ жерге сепкенде,
Рия шапан етегі,
Айрылмай әрең қалыпты,
Сәбидей діріл қағыпты,
Кеудесі пәк налыпты.
Өмірімізді тұр қоршап,
Айналамыз тар шеңбер.
Адамзат өзі арқандап
Өмірін қояр, ол рас,—
Шынжырға мәңгі шек болмас.