Пір Бекет
Не кешпеді, не көрмеді бұл дала,
Қорлық, зорлық, сұмдықтарды сұрама.
Мың-мыңдаған шақырымнан тіл қаттым,
Арыстанбаб жанындағы жыр ана.
Шабыс қана тілегені тұлпардың,
Намыс қана жүдегені сұңқардың.
Я, Пірім деп тебірендім, толғандым,
Зікірімен Әзіреті Сұлтанның.
Ата-бабам мойындаған бес парыз,
Құдай деген момындарға дос қарыз.
Қаратаудан Бекетіне қайырылды,
Баба ата мен, Бабай түкті шашты Әзіз.
Ак шапанды аса таяқ бұйырған,
Әулиелер жасай бермек әр мезет.
Бұрғызып ең, аттың басын бір кезде,
Әруағыңнан айналайын Пір Бекет.
Арылсын деп іште күнә түйнектен,
Алла өзі көбейткен де сиреткен.
Жаратқанның достары ғой достары,
Бауырмалдық, мейірбандық үйреткен.
Жамандыққа мұсылманның бөгеті,
Дүние мен малдан берген зекеті.
Аламанға ат қосыпсыз, ас беріп,
Қабыл болсын, Тұрғараның Бекеті.
Әулиенің аңғарған соң пейілін,
Мешіт болып Тау да төккен мейірін.
Ащы су да тұщып, балдай сусын боп,
Сауын қылған секеңдеген Елігін.
Мәдинада – Мұхаммед ұстағаны,
Түркістанда – Қожа Ахмет нұсқағаны.
Маңғыстауда – Пір Бекет аталарым,
Бір Алланың жердегі үш тағаны!