Таң ата даламда алша ағаштың сылдыр үні,
Шіркін, тұрса екен сылдырлап бір сәт!
Керімсал самал есіп, ақ жаңбыр жылт-жылт тама бастады.
Көк майса қарағайлы орманның енді
Ылғалы мол ауасынан кең тыныстай да алмаспыз,
Қарасаң енді көз тігіп,
Боран жайпап бәрін де,
Жапырақтар желмен бірге сылдыр қағад.
Ағаштарда пісіп тұрған жемістерді,
Аясын қолдар, жылдам жұлып тезірек!
Бірі жарыла ісіп бал-шырынымен,
Енді бірі сабағынан түсті жерге үзіліп.
Дүние, шайқатылып, шайылып шулы аязда,
Жаңарар – танымастай өзгеріп.
Әттеген-ай! Жалғыз сол бір,
Өзен суға бір мезетте екі рет түсе алмассың
Және сен бір!
Уақыт тоқтаусыз өтіп,
Күл-талқан етер көздің ғажап көркемдігін.
Көрген сайын патша сарайындай мың құлпырған,
Көрдің бе мұнараны.
Тіреу қайда, кезінде аяғыңа жабысып қалмаған?
Жол таласа жарысып тауешкімен,
Қайда тауға қарап қашқан аяқ?
Қол қайда, жақсы ниетімен,
Сол кезде біздерді ерекше сыйлап жүрген?
Бейне бір, ғажап мың бөлшектеніп,
Мәңгілік жоғалғандай.
Орнында оның не қалды дейсің,
Ұрандап сенің атыңнан,
Тұрақсыз жарығын шауып алып келіп,
Ұшқан түтіндей жоғалған.
Алдын ала, нәтижелі етіп,
Өміріңді сенің мықтылап мейілінше жалғастырғай!
Табиғатпен жарыса озып,
Өзіңді сен де тастап кетерсің.
Тек тәңірімнің бұйрығымен
Тамаша әсем әнін сыйлап:
Жүректі – діріл қағып, шабыт беріп,
Көңілді ерекше демеп тербетер.

1802