Үрімжі көшесі.
Қарсы алып күңгірттеу күзді.
Самала – шашылған шамдар.
Сыналап өтеді бізді,
Бейтаныс жандар.

Сені де, мені де шаршатты,
Көп жылдан кейінгі жолығу.
Әлде бір ұқсастық, әлде бір алшақтық,
Үнсіздік, күрсіну, торығу.

Өзгерген уақыт па, өмір ме,
Есейген біз бе едік?
Көзіңде құр үміт,
көңілде –
Жоғалған өзімізді іздедік.

Іздедік
Естелік ішінен ақтарып,
Сонау бір шақтардың қиялын, долбарын.
Іздедік, іздедік – таппадық,
Таптадық қаланың ескірген жолдарын.

Сыналап өтеді тағы,
Бұл мәңгүрт қаланың елі.
Көркемдеу кеші, көңілсіз таңы,
Ары өлген қалаға тонаттым сені!

Несіне іздейміз аңсап,
Осы сәт бақытты бәлкім.
Түсінік іздеуден шаршап,
Сен дағы жымидың салқын.

Құшақтап сүйістік сосын,
Аймалап өліп тынардай...
Сенің де шыққан жоқ есің,
Менің де құмарым қанбай.

Ар жағы белгілі бәрі,
Түн өтті, таң атты қайта.
Ештеңе болған жоқ әрі,
Ештеңе қалған жоқ айтар.

Байланған балалық арман,
Қос жүрек іздеді, күтті.
Мен емес жоғалтып алған,
Үрімжі тұманы жұтты...