Қоңыр шарф
Жырақтасың, сеземін, түсінемін,
Ең болмаса, өтінем, түсіме кір.
Әлі есімде, күз еді Алматыда,
Маған шарф сыйлап ең түсі қоңыр.
«Айтпағыңды көзіңнен білемін ғой»
Деген, бәлкім, толқып тұр жүрегіңде ой.
Ал менің мойнымды қоңыр шарф
Қарып ала жөнелген білегіңдей.
Бір сергектік бар еді тым өзіңде,
Бал-бұл жанып ойнайды нұр көзіңде.
Үзілердей жұп-жұмсақ тұрды үлбіреп,
Қоңыр шарф секілді мінезің де.
Сол сыйлықтың орны мүлде бөлек,
Жүрегімді тұратын гүлге бөлеп.
Абайсызда ұрлатып алдым бір күн,
Түсінбедім, болғанын кімге керек?
Арманымдай жоғалтқан бала күнгі,
(Уақыт кейде сыйлайды нала-мұңды).
Аңғармаған екенмін сол бір шақта
Өзіңнен де адасып қаларымды.
Айта алмапты әуелде шешімді ағаң,
Кешір, күнім, кешір, күз, кешір, далам.
Қоңыр мұңға оранып қалдым қазір –
Қоңыр шарфты сыйладың несін маған?!