Мазалай бермеші...
Өткен сәттің өртенсем кейде отымен,
(Безіп кеткің келеді жер бетінен).
Қүнделікті әдетім жантаятын,
Түнгі сағат ауғанда он екіден.
Түн құбылып, көгінде шалқаланып,
«Қайырлы түн» дейді анау ай таранып.
Сол-ақ екен, телефон безілдейді,
Күндегі әдетінше қайталанып.
Берекені ұшырған бұл кім түнде?
Сана налып, жүрегім дүрсілдеуде.
Телефонды тосамын құлағыма –
Қарсы жақта баяғы «тілсіз» пенде...
Төселген шақта осылай кеш кілемі,
Күнде осы көрініс, кескін өлі...
Тыңдайды үнсіз, қыбырсыз, аракідік
Ауыр тыныс алғаны естіледі.
Ақылымды асырып ашуымнан,
Ойға батам бас алмай жастығымнан.
Бір естуге зар болып дауысымды,
Қара түнге кім екен жасырынған.
Мезі болған осы бір қайталаудан...
Деп қояды әйел де «байқа, қарғам».
Әлде жоғалтқан баяғы балалықпен,
Періште махаббат па қайта оралған?