Талдыбұлақ
Қалғанмен қыр астында қу балалық,
Елесі жүрегімде тұр қадалып.
Мен туған ауылда бір бұлақ бар-тын,
Жататын тау жылғасын құлдап ағып.
Білемін, тартпағанын, ел мүлде дерт,
Бас идім шапағатын көрдім де көп.
Сыңғырлап кететіндей айырқша,
Мен барсам, жан мұңдасым, келдің бе деп.
Төрт мезгіл ерінбеген ұстар балық,
Ішетін адам түгіл құстар қанып.
Əйтеуір сол бұлаққа қашан көрсең,
Арадай гүлге қонған құштар халық.
Тербетпес сағыныштың күйі кімді,
Апыр-ай, немен басам күйігімді.
Ең алғаш өмірімде осы бұлақ,
Үйреткен сұлулыққа сүйінуді.
Түсінем, жүйрік уақыт, озар мына,
Жұтармыз жылдар өте тозаңды да.
Жолыға қалдың қайдан мөп - мөлдірім,
Келтіріп өткен күнді көз алдыма.
Жанымның нəзіктігін түсінетін,
Күрсінсем бірге іштей күрсінетін.
Жаныңнан, айналайын, қарғам сенің,
Есіме сол бұлақты түсіретін.