* * *
Айналасы жасыл орман, көк шалғын,
Бүгін тағы ауылымды еске алдым.
Бас қосатын жері еді ана төбелер,
Күнделікті əңгімеге көп шалдың.
Көкжиектен кеткенше тек күн батып,
Шалдар үшін сыр шерту де бір бақыт.
Ортаға алып өлеңшісін қаумалап,
Ал, жыршысын отыратын жырлатып.
Көрмесем де əңгімені аса құп,
Жүретұғын əкем ертіп апарып.
Баламыз ғой ойында жоқ ештеме,
Мəз болатын қайтқанына бата алып.
Ақылдаспай бастамайтын кіл ісін,
Нарқы бөлек бірі төбе , бірі шың.
Бері қарай жеті жұртын түгендеп,
Қандыратын құлағыңның құрышын.
Жүрсең егер шежіреңді білмек боп,
Онда олардың ортасына бір кеп кет.
Тарыдай кір көңіліне түспеген,
Əр қайсысы өз алдына бір мектеп.
Ақыл толып, оң - солымды таныған,
Шақта мынау сол күндерді сағынам.
Менен титтей байқалса бір дархандық,
Сол шалдардың қасиетінен дарыған.