АУЫЛДЫ АҢСАУ–2
Қаңғырып қайбір маңда тағдыр айдап,
Мәңгіріп малынғанда мен бір ойға —
Алыстап ата жұрттан қалғандаймын,
Көшімді бұрады екем енді қайда?!
Тобасы түспейтұғын таңдайдағы,
Әжімі — тағдыртектес маңдайдағы
Қайран ана, күрсінтіп қай-қайдағы,
Ұлыңды аңсадың ба шалғайдағы?..
Бақытын базыналас мұңнан сұрар,
Қаламға Құдайым ғой — қылған сыңар.
...Кенжетайын еске алып әкем де енді,
Темекісін тұтатып тұрған шығар.
Күлімдеп күншығыстан көрінсе күн,
Тым қысқа екеніңді "ӨМІР" сенің —
Еске алып, қайта-қайта дұғамды оқып,
Әжем жатқан молаға соғушы едім.
Балалығы жан білмес жырақта қап,
Қонады қайда барып құрақ-қанат?!
Суалған жанарындай қарт адамның,
Қызыл күн көкжиекке құлап барад...
Жалғанда не бар дейсің ойдан ауыр?..
Арман емес — жайды ұстап, Айға бару.
Жұмақтай жүректегі жайлы мекен —
Мен сені сағындым ғой Қайран АУЫЛ!!!