* * *
Сезіне алмай сезімді кеудемдегі,
Түсіне алмай...
Күтемін елден нені?
Белгісізден бет алып баянсызға
келгендегі
Сапарымның бар мәнін білетіндей
Жымыңдайды жұлдыздар жалқын атқан.
Шашымның ұштарын да қалтыратқан,
Ең соңғы демін жұтып жапырақтың,
Терезеге еш мәнсіз телміремін.
Мен білемін
Ештеңені.
Білудің де жоқ кейде еш керегі.
Бір шеңберді айналған жүгірістен,
Түңілістен,
Қуаныш, нала-мұңнан,
Кейде тіпті, қағазым, қаламымнан,
Күйлінің жанарынан,
Жарлының қабағынан,
Желтоқсанның жылымық жаңбырынан,
Сегіз миллиард адамның тағдырынан -
барлығынан
Иненің жасуындай мән таба алмай,
Бұлдыр-бұлдыр сағымнан сүзіп елес,
Жалығамын.
Иә, қызық.
Тіпті де қызық емес!
Ештеңенің секілді жоқ негізі.
Жоқ, негізі,
Ай жарқылын тамызып қарашыққа,
Күн нұрымен сүрмелеп кірпік ұшын,
Көктемдегі жаңа атқан бүршік үшін,
Ашылмаған сан сырдың қатпары үшін,
Іңірдің мың бояулы аспаны үшін,
Кіршіксіз ақ дұғалы таңдар үшін,
Адал ниет, ақ пейіл жандар үшін,
Құбылмалы тотының қанатындай
Өмірді бұл сүруге болатындай.
Сиретіп қатарымды.
Кетерде жалғап әрі сапарымды,
Желдей еркін, бұлттай ақ көңілмен кеп,
Түймедақтың бір талын естелікке
Алып кете алсам ғой
Өмірден деп.