Ата жұрт
Әке, мен аттанайын, рұхсат бер,
Арғы бет ауасынан тыныстап көр.
Ардақты ауылдағы ақсақалдар,
Батаңды бер.
Ал, аға жүрісті ат бер.
Ол жақтың да тау, адыр, кезеңі бар,
Шөл дала өзек жалғар өзені бар.
Кең аспанға тамсанып ондағы жұрт,
Асқақ өмір кешуде _ өз елі бар.
Жатыр онда жалпақ жол сыршыл далам,
Орманы ойран, қыраты қырқылмаған.
Бұлақ құрып, өзендер бөгелмеген,
Жер-кілем жалбыр-жұлбыр жыртылмаған.
Ет-бауыр бұзылмаған үлгісіндей,
Мың қала көркеймеген біздікіндей.
Еркегі езілмеген біздікіндей,
Еңсесі еңкеймеген біздікіндей.
Қызы гүл, ал ұлдары отты келед,
Мекенсіз мұң жүзінде жоқ бір ерек.
«Менің елім, жерім!» деп ән шырқайды,
Томпаңдаған сәби де өткір, өжет.
Себебі, оларда жоқ құлдық сана,
Жетеді барлығына бұл құт дала.
Татқаны тәтті ғұмыр тірлік қана,
Мақтаны бал береке-бірлік қана.
Арылған рухани кедейліктен,
Алладан Нұр, адамнан мерей күткен.
Әке, сенің немерең сонда туса,
Аулақ болып өсер-ау, өгейліктен.
Тәуекел, жүрмін саған мен кеткелі,
Егемен егей бесік, тербет мені.
«Отансыз ұл _ ормансыз бұлбұл» екен,
Атажұрт _ ең асылсың жер-көктегі!