Шырамыту
Аялдама әлде, жағалаудан көрдім,
Ерттім бе екен оны, бәлкім оған ердім.
Таппай қалып тұрдым жүректегі орнын,
Шырайына қарап шырамыта бердім.
Неткен жылы бейне, неткен суық өңі,
Жақын әрі алыс оның маған жолы.
Айтар ма екен бәрін айды аунатсам бері,
Жымияр ма шіркін, жылды ағызсам кері.
Кетті ме оған өшім, болған сынды досым,
Бұл келісі қызық, бұл келісі тосын.
Есінейді алдан ес кірмеген кешім,
Есіл күнім бе едің, өшкіндеген есім?!
Бірде сеніп қатты, енді бірде сенбей,
Сөзім болып жұтаң, сезімге еріп көлдей.
Ендім оған түстей, көрдім оны өңдей,
Танысқым да келіп, танығым да келмей.
Оттай жанып барам, сансырады санам,
Ей, көңілге келші, көзімдегі адам.
Таусылар ма шарам, бітер ме екен шамам,
Қандай сұраққойып, қандай жауап алам?!
Тілегіме тұнып, жүрегіме кіріп,
Кетсе қайтем жылап, кетсе қайтем күліп.
Ашылғандай болып, арадағы құлып,
Жанар ма екен үміт, болар ма екен ұмыт?!
Елестей ме қашқан, белестей ме қуған,
Өмір неткен баяу, өмір неткен жылдам.
Ойларыма шомып, толқын болып туған,
Өзімді өзім мен бе, шырамытып тұрған?!