Былай қарасаң, күллі адам баласы мың бір қатер ішінде өмір сүріп келеді. "Қоғамдық көлікпен жүрсем, жарылып, жанып кетпей ме? Жеке көлік алып сонымен жүрсем, жол апатына ұшырап қалмаймын ба? Поезбен жүрсем, жолда аударылып қалмай ма? Ұшақпен ұшсам, орта жолда құлап кетпей ме? Мешітте намаз оқысам немесе ірі сауда орталықтарын қыдырсам, әлде кімдер оны жарып жібермей ме? Мырқымбаймен дос болсам, ол кейін сатып кетпей ме? Бұзаугүлмен үйленсем, бала көтермей қалмай ма? Егіншілікпен айналыссам, құрғақшылық болса қайтем? Сауда істесем, тауарым өтпей қалмай ма? әнеу мекемеге жұмысқа кірсем, бастығы жайсыз болса қайтем? Қыста далаға шықсам, құлап мертіксем қайтем?"- дейтіндер көп өмірде. Иә, шынымен солай болуы да мүмкін ғой... Енді не ісетемек керек? Не қарап жатып қатып өлу керек, не тәуекел деу керек. Қайсысын таңдайсыз? Әрине, "тәуекел!" деген жөн. Өйткені "тәуекел түбі - жел қайық, өтесің де кетесің"! Демек, енді бір қарасаң, күллі адам баласы тек тәуекелмен ғана өмір сүріп келеді екен.