Елес
(Мағжан Жұмабаевқа)
Тайганың төсі ну орман,
Ну орман бітпес жыр еді.
Арғымақ мініп ту алған,
Елестер кезіп жүреді.
Қарағай, қайың көкке өрлеп,
Ақ қаншық боран қыңсылап.
Көкірегімді от кернеп,
Аязы беттен шымшылап.
Әр сөзі қымбат ақ жамбы,
Дәл ондай ақын болған ба?!
Мағжанды көрдім, Мағжанды,
Жүр екен әлі орманда,
Жүр екен әлі сол маңда...
Байлаған атын шынарға,
Қолында қалам, қағазы.
Жыр оқып отыншыларға,
Қасқайып отыр сабазың.
Сол Мағжан әлі баяғы,
Сол бұйра шашы толқынды.
Саңқылдап сөйлеп қояды,
Үніне ұйып жел тынды.
- Өлтірді, – дейді, – өлтірді...
Өкпелі сынды заманға,
Айтары бардай жұртына.
Өкпелі сынды маған да,
Қарайды көзі сыр тұна.
Көкірек керіп дауылға,
- Қош, туған елім, қормалдар.
- Айта бар, – деді, – ауылға,
Ұқсамайды деп ормандар...
Әр сөзі қымбат ақ жамбы,
Дәл ондай ақын болған ба?!
Мағжанды көрдім, Мағжанды,
Жүр екен әлі орманда,
Жүр екен әлі сол маңда...