Вокзал
Қолды сүйіп қолымды қалған қысып,
Алматыға кетуші ем арман құшып.
Осы вокзал еді ғой мені өзіңіз
Шығарып сап сан мәрте, алған күтіп.
Енді келіп егілем, ақтарылам,
Сыр іздеймін қаланған тастарынан.
Сіз барда, әке, бұл вокзал өзгеше еді,
Тірлік кешіп жататын шат-шадыман.
Қайда, жанға сол вокзал сыр құятын?
Қазір өңі бозарған, сұрқия тым.
Мерекенің базары секілді еді,
Септі бүгін көңілге сұр сиясын.
Мына гүлзар (ол кезде гүлі ашылған)
Пойыз күтіп сізбенен тұратын маң.
Қарайтынсыз ойланып составтарға:
«Жылдар сынды, - деп – зулап шұбатылған».
Сіз кеткелі, шынарым заңғардағы,
Өңін берді өмірдің тозған бағы.
Өзіңіздей енді ешкім қарсы алмайды,
Құлазып тұр, мінекей, вокзал маңы.
Құлақ салсам вагондар ырғағына,
Қамалады өзі кеп мұң жаныма.
Қараң қалған вокзалда күңірендім,
Қарап тұрып зулаған жылдарыма.