Көктем келіп, еркелей ме сан бұлақ...
Көктем келіп, еркелей ме сан бұлақ,
Жас босанған анадай ма әр қырат.
Қандай көркем аппақ қардың астынан
Қара жерім шығып жатса албырап!
Құлпырып бір,
Алуан түске боялып,
Табиғат та жасайды ма той анық.
Ақ мойнына алқа таққан арудай,
Алма ағашы бүршік жарса, оянып.
Кереметтей әуен жұртқа тыңдатып,
Көктем сыртқа шақырғандай тіл қатып.
Күн нұрымен кетпен, күрек қолға алып,
Қара жерді қопсыту да бір бақыт!
Қиындыққа жүр ме иығын тосып ер,
Тоқтатпасын,
Түзей берсін көшін ел.
Жолда мынау қиналып не сүрінсем,
Қолтығымнан демейтін де осы жер.
Басыма бақ жүрсін, мейлі, қонбай түк,
Жерсіз бірақ өмір сүрем мен қайтып!?
Соның ғана біліңдер деп қадірін,
Кетем соңғы тілегімді елге айтып.
Соған ғана табынғандай бар әлем,
Мәңгілікке ие болып қала ма ел.
...Мен өзімді бақыттымын дей алман,
Табанымды қыздырмаса қара жер!