Жырыммен жұртым шөл бассын
Іш жылап тұрса да, бет күліп,
Шыдамнан туған шек қылық.
Икемсіз бойым болғанмен,
Ойыма берген ептілік.
Қалайша, Алла, жараттың,
Жанымды жазбас дерт қылып?
Өзімше кірпіш қалаппын,
Үмітті сөнбес өрт қылып.
Жырыммен жұртым шөл бассын,
Тамшыдан терген төрт жылдық.
Жұмбақ жол, шеше білсең, төте-жақын,
Бұл фаниде жығылма, алыс, ақын!
Жұрт алдында қашанда жүзім жарқын,
Ішім жылы, аңғарсаң, сыртым салқын,
Болаттан құйылғандай намыс қалпым.
Өлеңім өріліп кеп өзек жарды,
Ұлыңның жан сырымен таныс, халқым!
Білімді құмарланып терең қаздым,
Түскендеймін түбіне кемел наздың,
Аяқ-қолым еркіме көнбеген соң,
Аузыма ағаш тістеп өлең жаздым.
Ызғарына ырғақтың тоңсам, жылыт,
Жан сырымды ұғарсың, қалқам, біліп.
Нүктелердің түбіне үңілген соң,
Жаза алмадым жырымды том-том қылып.
Мен білемін: әділдіктің болатынын,
Сарқылған көл жырыммен толатынын.
Мен сеземін: махаббат айдыныма
Бір аққудың айсыз түнде қонатынын!