Балық
Ағысы асау өзен бойы құрақты,
Мені бүгін ой түбіне құлатты.
Тəңір берген ризықты қарсы алып,
Балық аулап отыр едім, нан салып.
Кенет аттай тулап кетті жүрегім,
Қармағыма балық түсті, білемін.
Тереңдіктің болса да ерке дүлейі,
Жанарына толыпты ажал үрейі.
Енді оған құтылу жоқ қармақтан,
Көп кешікпей шоққа қарыр жан-жақтан.
Не болмаса тіскебасар болады,
Ішкен үйде иесі мен қонағы.
Кенет халде өң менен түс аралас,
Армандап ед болсам-ау деп адал ас,
Мүмкінсізді мүмкін еткен Құдай-ай,
Осы сəтте бау үзілді шыдамай.
Аузында ілгек қалғанымен, жаны азат,
Жүзіп еді өмір жайлы ой мазалап,
Ауға түсті уақыт салмай араға,
Енді оны анық шыжғырады-ау табаға.
Балықшы-екең істен қашан жалықты,
Сұрыптап ед ауға түскен балықты,
Аудан бұрын түсіпті-ау деп қармаққа,
Құтқарды да аузындағы ілгектен,
Қоя берді, Хаққа қарсы болмақ па!?
Тіршілікте ғажап көп-ау не түрлі,
Өзенде енді ол еркін шоршып секірді.
Алла барда үзілмейтін үміті,
Осы балық су шайыры секілді.