06.10.2022
  118


Автор: Түрікмен поэзиясы

ӨЗЕННІҢ ЖАУАБЫ

Сен неге есіресің, лепіресің,
Долданып əлденеге зекіресің.
Оятып ұйқысынан тағы аңдарды,
Мазасын таудың неге кет,іресің.
Айтшы сен, қайдан алдың мундай күшті?
Білсеңіз есер емен, еріктімін,
Өзімше мен де əсеммін, көріктімін.
Ағамын таудан ңұлап кұндіз-түні,
Көргем жоң толқыныма беріп тыным.
Ерікті толқындарың бұлқынады,
Жүйріктей үнемі алға ұмтылады.
Айтшы сен, сонша неге асығасың,
Жүрегің əлденеге ынтығады.
Күмістей толқыныңнан нəр алған кім?
Ол рас, мен үнемі асығамын,
Арналған өмір үшін асыл əнім.
Жоғалтпай жалғыз тамшы жол бойында,
Күміс боп туған жерге шашыламын.
Ежелден мен осылай жаралғанмын





Пікір жазу