Сезім солай сөнеді ме, білер кім?
Көшеде-күз, мен де бұлттай түнердім.
Үнсіздігің үгіп бітті жанымды,
Сезімге ерген сергелдеңнің....

Көкке өрлеген көңілімнің Күні едіңіз.
Жерге түсіп не еттіңіз?
Мүмкін бұл да жылап жазған
жырларымның киесі?
Өксік толы өміріме сәуле.....

Ақша бұлтқа қондырып арманымды,
Тауға теңеп тәкаппар талғамымды.
Алматы, аңсарыма айналдырдың,
Өзіңде өлең өріп қалған ұлды.

Білмеймін, сол серінің серті кімде?
Елсізде жүргендеймін......

Түн баласы кірпік ілмей қаңғырған,
Ойларымды қайтсем екен, аға, шын,
Жолыңызда болса дегем жан құрбан,
.. тастап қайда барасың?

Сізді – арбап арулардың жанары,
Мен – мейірім іздеп......

Өлердей сүйгенім шын.
Сен ғана деп өмірдің мағынасы,
Сен ғана деп базарым, бағым асыл.
Бір-ақ күнде бәрі ұмыт....

Сол кездер-ай, от кешкен жүрегіммен.
Елең қылмай күйерім, өртенерім.
Көңіл-сынық, бұл күнде.....

Мәңгілікке мекендеген Күн елін,
Мен – Бақыттың Гүлі едім.
Келіп еді,
Сенің ғана жанарыңда бүр жарып,
Сенің ғана жүрегіңе....

Қаңтар, сені жек көрем!
Өзегімді өртеген өкініш боп жеткен ең.
Қара шәлі жамылып, қараша жұрт қамығып,
Қанатында ажалдың қайрылмастан...

Боз далада боз қырауды жамылған,
Бозамық таң баяу атты салып ән.
Бота көңіл бүгін неге....

Әппақ... әлем...
Әппақ маржан айналам.
Жаным-көкте,
Жерде жүрген.....