Басып алды меңіреу, түнек көңілді – Ой,
Айналамның бәрі Қорқыт көріндей.
Жұлдыз да жоқ,
Шырақ та жоқ,
Ай да жоқ,
Алатау да бұғып қалды.....

Тірі болсаң Қабанбай мінген қу бас ат,
Құйрығыңнан алар ем-ау ту жасап.
Әлдеқашан кетер едік тоз-тоз боп,
Анамыздан батыр.....

Кетпе дегенде
Ептеп өлеңге
Құлақ салмадың неліктен

Дастаным әнім
Басқаның бағын
Жұмақ санадың.....

(жауынгер монологі)

Туған елге жүрмін-ау елеңдеп мен,
(Тағдырымды қайтейін терең кеткен.)
Қалдым тағы көз жазып бір досымнан,
Не береді білмеймін келер көктем?
Бітер емес бұл соғыс жұмбақталған,
Ағып жатыр жұлдыздар мұңлы аспаннан.
Жетер ме екен өзіңе.....

Ашылса менің қабағым оның қабағы
Жүреміз бақыт тілегін орындап әлі
Жазмышпен жарысамын деп абырой таппаймыз
Жарығым Жаратқанымның қолында бәрі

Ақ құсым, теңіз толқыса жағаға қонба
Қуантшы жабырқағанда.....

“Махаббатта көз болмайды” деп едi.
Жаным жылып, жадырадым... Ызғарсыз.
Ойламауым мүмкiн емес, себебi,
Жүрегiмнiң лүпiлiнде....

Жүр екен қайда менің болашағым
Арқау еткен сонаудан балашағым
Жел соққан маңдайыңнан иiс татыр
Өзің де емес өзгенің тақымында
Байланып берешегім баражатыр

Жолығармыз қай күні?... қай тұстан біз?...
Сағым болып сан мәрте сарғайтар күз
Арыстан боп талаймен.....

Сен менің гүлдей нәзік тілегімсің,
Кеудемде тынбай соққан жүрегімсің.
Ортаймайтын от сезім силадың мол.
Соны өзің сезіне білемісің.

Арманым, тілегімсің ең асылы.
Жанымның жалғыз ғана жан ашыры.
Теңіздей толқын....

Сен сұлусың,
Сабырлымын мен бiрақ,
Әнге айналсаң,
Еститұғын мен құлақ.
Бұлтсың ба,
Тосқауылың тау да мен,
Сенi қуған желдi демен
жау көрем.

Бозара атқан таңым болсаң,
Ертеңмiн,
Көрiктiсiң,
Күлкiң оттай.
Өртендiм.
Өртенiп ем өшкенiм.....