Хорасанның,
Бәлкiм Шираз түбiнде,
Ай қорыған махаббаттың түнiнде,
Өзiне-өзi күбiрлейдi қайыршы
Құда елiнiң шайырының тiлiнде:

Пайғамбарлық пейiлiммен құлаған,
Бiр қылығың үшiн сонда ұнаған,
Жанын.....

Көгiн де, даласын да,
Көзiме көшiрер ме ем.
Осы өзен жағасында,
Ата-анам өсiп-өнген.

Жыр жазар қауырсын ем,
Қалайша ауырласын.
Маған осы.....

Бiрде, ашық, Бiрде шашық аспаны
Күз көтерiлiс бастады.
Кесiп алып тастады әлде өлi етiн,
Әлде сырлы бiр жыр жазып тастады
Жүрегiме,
Әттең, оны оның өзi бiледi ме?

Жалғыздықтан жабығыңқы көңiлiм
Әлдененi iздедi:
Топтала ұшқан тырналардың тiзбегi.
Туған жерге қош.....

Жаның ынтық жазылмаған өлеңдей,
Түн көгiнде жұлдыз неткен көп едi.
Қаз қаңқылы таяп қалды дегендей,
Жаз да, мiне, тәмамдалып келедi.

Оны маған самал айтты таңдағы,
Айтты және күнтiзбектiң.....

Суығы өтсiн жаһанның жауырыннан:
Ымырасыз ықпасам дауылынан.
Дiлiм таза болса, ол – Табиғаттан,
Дiңiм тiп-тiк тұрғаны ал Тамырымнан.

Сіңіріп жерден жылу, көктен көрік,
Табылмай көңіліме жеткен көлік.
Кеудеме қараторғай ұя салса,
Жем беріп, асырадың көктем болып.

Сөздері сөз ғана емес,
Саз сияқты.
өзіңсіз жердің беті....

Жұтаңдаумын, демен бiрақ жарлымын,
Баба ырымы, әлегi емес жарғының.
Қызыл тiлдi сөзге иiлту үшiн де,
Итаяқтан суды да iшкен бар күнiм.

Итаяқтан суды да iшкем, сөкпегiн,
Айыптарға өзге күнәм көп менiң.
Ырзығымды табам.....

Тақыр жерге соқыр жаңбыр жауады,
Көзi соқыр тағдырым, ашылмады-ау, қабағың.
Басымнан бақ бұлт сынды ауады,
Сенi сүйгiм келiп едi, қазағым!

Ыстық жазда суық түстер көремiн,
Тамыз тамшы тамызбастан қинады.
Қуа алар ма қауқары.....

Тау да ұйыған бұл сәтте,
Аспан тұнып,
Жұлдыздарды сұсымен жасқандырып
Түнi бойы салданған салқын аяз,
Ұшып бара жатады тастан күлiп.

Қалаларға асығып мұнаралы,
Жел де тастап кетедi бұл араны.
Түнде жалғыз жылаған.....

Жапырақ,
Сенің бойың биік менен,
Мен деген қырда туып, күйікте өлем.
Кешқұрым,
Ауа тұнық,
Құр отырмын
Дүниенің бар тылсымын.....