Бақыт Беделхан (Алматым – ару қалам-ау)

Алматым – ару қалам-ау,
Жаныма дәру бола ма-ау, бұл көркің?
Аңқылдап кетсең, аспаннан түспей тұр бөркің...
Қиялымдағы періште қалпың ұрланып,
Іргең сөгілсе,
төріңді жайлап жын да еркін.
...Арман боп алдап, ажалы тұрса алдында,
Жасыра алады ей, кім дертін?!.

Алатау – абыз-данам-ау,
Осылай жалғыз қалам-ау, күрсініп,
Көшелеріңнен көңіліме қара ніл сіңіп.
Пәруәнә түгіл пәруәрдігерің мұндағы
Жанына, және..,
нанына еткен құлшылық .
Бақытын тілеп, шамдары сөнбес шаһардың
Заһар-уынан жұтамын сосын тұншығып.

Нән шаһар – тымырсық әлі,
Түнімен ыңырсығаны тынышыңды ап,
Дөңбекшіп бірге жатасың уайым, мұң шырмап.
Зәулім үйлердің сай-сүйектерін сыздатып,
Таң бозарғанша ұлып шығады у-шу бақ.
Самайыңа кеп сайтанның үні қадалап,
Санаңа сіңіп кетеді сосын шым-шымдап.

...Зарлайсың ғұмыр-әніңді,
Сүйретіп сірі жаныңды өлмейтін.
Сұлу қаланың суретіндей боп сол кейпің?
Таусылған шақта тау жаққа қарап қоясың,
Медеу ғып жанға жалғыз үмітті сөнбейтін.
Ауылын аңсап мөлт етсе мұңлы жанарлар
Менің де жаным мейірге сол бір шөлдейтін.

Шаһарға бір тыныстаған,
Ұлтымның рухын ұстаған әкемнің
әңгімесінің ащылығынан екі өлдім.
Өркен-ниеттің өп-өткір иісі мүңкіген
Алды-артын сезбес не деген қауып-қатермін;
Соқыр көздерім жынды көбелек боп ұшса,
Көшелерінде Жұмағали мен Сәкеннің...

Алматым – ару қалам-ау,
Шындыққа тағы зәру болам-ау ...шақта – бұл,
Сенің жаның боп нұрланып әр кез жатты ауыл.
...Ауырған шақта жаныңды ұғар деймісің
Ішіңе кіріп, жақын боп кеткен жат бауыр...
Ауылың барда сен ауырмашы, Алматы,
Жат болып кеткен жақының ем ғой, тәп-тәуір.?!