Қайсар Қауымбек (Аспаннан келе жатыр көктем көшіп)

Ақпанның соңы – ақ қардың соры,
Бақтардың бәрін жылатқан.
Сусиды көрпе жапқан күлтелі,
Сыңсиды сылқым бұлақтар.

Наурыздың басы – жалғыздың жасы,
Қар қыздың қош бол дегені.
Ағыл да тегіл тау-құздың басы,
А-ха-хай көктем келеді!

Керіліп шықты керім бел алдан,
Тебіндеп өскін – құлын жал.
Менің де, қарғам, көңілде жанған,.
Сезімге малған жырым бар.

Жымия келді, қиыла келді,
Құйыла келді тұмаға.
Бізге де бір бақ бұйырады енді,
Булығып, сәулем, жылама.

Сол ескі жырдың жалғасы қалған,
Қысырдай қылпып түлеп ем.
Биылғы жылдың төл басы болған –
Бұлқынып туған бұл өлең.

Кеш батты күлгінденіп.
Көктем – арай,
Дүркіреп қырға қашты топ қарағай.
Күн – жеңге қызыл күрең шымылдығын,
Ысырып жатты жайлап көкке қарай.

Ақшамның сыңғыр қағып көп теңгесі,
Аспаннан келе жатыр көктем көшіп.
Батысқа басын бұрған баба-таудың,
Басылды бір жалындап от кеудесі.

Көк сүңгі кірпіктерін шыққа малып,
Күрсініп жатыр шыңдар жұртта налып.
Ай анау айқасқаның тағасындай,
Ілініп тұра қалған бұлтқа барып.

Мүлгіген мөлдір түнін құшып ойдың,
Мынау шақ момын ауыл түсі деймін.
Жылқыдай жуасыған,
Ай астында
Жусаймын,
Анда-санда кісінеймін.

Ақпан өтті

Алматы бұл жүдеген,
Шайыр бұлттар төкті тағы бір өлең.
Алатаудың ар жағында найзағай,
Сайтан құсап сақ-сақ етіп күледі ол.

Көкжиектен қызыл бөрі – күн ұлып,
Көкке ұмтылып келе жатыр тіріліп.
Масаңдау бұлт өксіп-өксіп алады,
Найзағайдың жарқылынан сіміріп.

Мені айналып қарлығаштай көктем жүр,
Аспан анау айғыз-айғыз көк теңбіл.
Алатаудың үрпін сүйіп ұйықтайды,
Алматыдан жылай-жылай көшкен бұлт.

Алматыдан жылай көшкен сол бір бұлт,
Ақ қайыңға моншақ ілді мөлдір қып.
Қарт қаланың әжім-әжім көшесін.
Қанатымен сипап өткен жел – мұңлық.

Қайғысы мен қуанышы сан құлаш,
Қандай мөлдір шайыр төккен таңғы жас.
Менің нәзік жүрегімді аяусыз,
Қанатымен тіліп өткен қарлығаш...

Қозы-лақтай жамыраған көгеннен,
Күннің нұры көктөбеден бері өрген.
Жұлым-жұлым жүрегімнің жыртығын,
Жамап-жасқап отырамын өлеңмен.