Ерлан Жүніс (Көз жасы)

Кінәмшіл сезімдер кешірткен кезімнің
Бұлты ауып барады басымнан.
Мен биік тұруды үйрендім,
Өзімнің
Бір тамшы жасымнан.
Бала-аңсар сағымы ойнаған даланың төсінде,
Кезінде көктемгі жаңбырдың,
Алғашқы көз жасым тамғаны есімде –
Бр тамшы уыты тағдырдың.
О, сонда сезсемші,
Өтемін
Қаншалық азапты боларын төлеудің:
Әлемнің өзгеріп кетерін,
Өзгеріп кетерін өлеңнің!
Бұл дүние тым басқа болатын,
Жас ыршып түскенше жанардан,
Сол бір жас – қара түн,
Ақ нұрдан жаралған,
Тырс етті...
Қара жер дір етті!..
Топырақ болмысы өзгерді:
Өзгертті ол гүлдерді, құстарды,
жүректі...
Сөз де енді
Білсемші келмесін қалпына бұрынғы,
Ауытқып кетерін ғасырдан!
...Үйрендім мен солай биікте тұруды
Көзімнің бір тамшы жасынан.
Содан соң...
Таулар да жылаған,
Дала да жылаған,
Ешкім де болмады себебін сұраған,
Себебін білмеді бір адам.
Олар да өзгерген,
Өзгерген өлеңмен...
...Бір тамшы жас тамып кетпеуін көздерден,
Күзетіп келем мен
О, сол бір тұманды жылдардан!
Кешсем де басқа мұң,
Мен енді жоқтаман жылдарды ұрланған,
Мені енді жылата көрмеші, Аспаным!..