Естеу Нүсіпбеков (Жаңбыр)

Аспанда ерек дабыл кем күркіреген,
Жаңбыр құйды дамылсыз сіркіреген.
Ағыл-егіл, кең көше көл боп кетті,
Шомылтпаған бұта кем, сілкімеген.

Телегейлеп бұлқынған бұлақтармен
Тоған, арық қалмады кілкімеген.
Қыз-қырқынды ықтатып қорғалатып,
Маңқияды бұрышта бір түп емен.

Апталатып ақ жауын себеледі.
Жылғаларды сылқым су көбеледі.
Бау мен бақша жырғады шылқа шомып,
Ұшпай қалды арасы, көбелегі.

Ақ тілеуі қарттардың қабыл болды:
«Жаңбырменен қара жер көгереді».
Қандай күйге салғанын Құдай білсін
Шабындықта десте мен шөмелені?..