Сырбай Мәуленов (Күй)

(Жәрдем Тілековке)

Күй жатыр көк орманда буырқанған,
Күй жатыр найзағайда бұлтты жарған,
Күй жатыр толқынында теңіздердің,
Күй жатыр шертушісін күтіп алдан.
Күй жатыр табиғаттың жанын жайлап,
Бұлбұлдар біткен емес бәрін сайрап.
Әлемнің шертілмеген сырлы күйі
Тұрады алабұртып қанымда ойнап.
* * *
Күлге айналған көк ормандар,
Оққа ұшып өлген жандар,
Жау бомбасы көмген жолдар,
Бейуақытта сөнген шамдар.
Жанған отта жас сәбилер,
Тұтқын болған сұлу қыздар,
Қалған тұнып ән мен күйлер,
Ерте сынған сыбызғылар.
Бәрін білем, бәрін білем,
Бәрі де айқын тұр есімде.
Жалау еттім жанымды мен
Соғыспенен күресуге.
* * *
Бұлтсыз күндей жайып тастап жанымды,
Ту ғып ұстап адамшылық арымды,
Арманым жоқ көкірегімді кең ашып,
Туған елге тарту етсем барымды.
Кең даланың кезіп еспе құмдарын,
Қыран болып қанат қақса жырларым.
Асқар таудың, айдын шалқар көлдердің
Жүрегіме сыйғыза алсам сырларын.
Сахараның сайран салып желіндей,
Жанартаудың жалын атып лебіндей,
Ұшса жырым жазғытұры будақтап
Туған жердің алып жатқан деміндей.
Армансыз боп онда өмірден өтер ем,
Үмітімнің жұлдызына жетер ем.
Туған жердің топырағын шөлдетпес
Өлеңімнен өзен жасап кетер ем.
* * *
Тулар теңіз, көшер толқын
Керуен жыл шұбалар,
Өрши берер өмір заңы,
Соны жерден су ағар.
Жел айдаған бұлт секілді
Кетер талай көш келіп,
Келешек жас жырымызды
Оқыр ма екен ескеріп.
* * *
Көп болды күннің көзін көрмегелі,
Көп болды қаталап мен шөлдегелі.
Көп болды еркін желмен асыр салып,
Көңілдің ұшпағалы көк дөнені.
Қадалған қозғалтпайды ілкіде оқ,
Еріннің ебі кеткен, күлкі де жоқ,
Кеудені көп жыл бойы суытпаған,
Сенді ме, кім біледі бір күнде от.
Бір кезде болды уақыт жарқылдаған,
Қанды асу, қазған ордан тартынбаған.
Бұл кезде ауыр жара жанға батып,
Бүріп ап бүлк еткізбей алқымдаған.
Білмеймін осы арада жоғалам ба,
Кездесіп доспен енді қол алам ба,
Жүрегім жалын атып, қайрат жиып,
Айқастың алаңына оралам ба.