Жәркен Бөдешұлы (Көгілдір көлшік)

Ол қашып келеді...
Артында – қуғыншы...
Алдында – бейтаныс Атамекен...

Үш күн бойы нәр татқан жоқ. Тілі аузына сыймай шөлдеп келеді. Қарбытып асаған қасат қар тамағын қарып, ішегін ұлардай шулатты. Бейбақ бір қырды асқанда алдынан мөлдір көлшік кездесті. Түбінде қайшыласқан балық. Аш адам сол балыққа телміріп отыр. Балықты ұстаудың бір амалын қалай да табу керек. Аш адам көл түбіне телміріп отыр. Жайдан-жай отырған жоқ, опына ойланып отыр... Неше айлар бойы қайшы, ұстара көрмеген қайратты қара шашы өлшеусіз ұзарып өсіп кеткен... Алақай! Амалын тапты... Шашын талдап-талдап жұлды да, қыл тұзақ жасап, сырық ағаштың басына мықтап іліп, суға батырды...

«Ей, ақ балық, көк балық,
Үйір-үйір көп балық.
Қанды басың бері тарт,
Қармағымды қап, барып».

Бауыры ақ алмастай жарқыл қағып,
Ілінді қыл тұзаққа алтын балық.
Тірідей жұта салып несібесін,
Отырды болар істің артын бағып.

Теледидардың көгілдір экранындай тұп-тұнық көлдің түбінен ол өзінің бұлдыраған әлсіз бейнесін көріп, жымиғандай болады. Сәлден соң тірідей жұтқан балық аш өзегіне түсіп, ол қалғып-шұлғып әрі-сәрі күй кешті.

Жазмыштың кесапатын көрші, міне,
Құлады басы айналып көл түбіне.
Үйір-үйір балықтар үйіріліп кеп,
Таласып жатты оның жемтігіне.