Несіпбек Айтұлы (Жылай берме)

Жүз толғанып, мың ойланып,
Жылай берме, мұңлы ақын.
Күн шыққанмен шыр айналып,
Қайта келер түн жақын.

Қонбады деп бүгін бақыт,
Жабырқама, налыма.
Кеткенменен күнің батып,
Таң атады тағы да.

Тұрлауы жоқ бұл өмірдің,
Таусылмайды күйбеңі.
Кімге керек жүрегіңнің
Жалын шалып күйгені?

Азап пенен сорға батқан,
Емессің ғой сен ғана.
Ақ қағазға сорғалатқан
Көздің жасын сан дана.

Мұңын тыңдап жырлағанның,
Жан көрмедім иліккен.
Басы айналды бұл қоғамның,
Байлық пенен биліктен.

Бал тамызсаң таңдайына,
Кісі бар ма сөз ұқпақ?
Жазылған соң маңдайыңа,
Талқысына төзіп бақ!

Пенделерге тағдырың бір,
Берсеңші, ақын, қол ұшын.
Ақыл-ойың қаңғырып жүр,
Ақтай алмай борышын...