Несіпбек Айтұлы (Күлтегіннің көктасы)

Ұлы таулар, тебірен, жата бермей шалқалап,
Ұлы дала рухына басын иді шартарап.
Тәңірінің біздерге көктен түскен сыйындай,
Көктас көшіп келеді тарихымды арқалап.

Аруағыңнан айналдым, бабаларым, хас батыр,
Көз жасындай мөлдіреп қасиетің таста тұр.
Күн астында күңіреніп құлпытасың қалмаса,
Мың жылдардың үңірейіп арғы жағы бос жатыр.

Исі түркі жұртының тұмарындай, Көктасым,
Бұзып жеттің бүгінге ғасырлардың қақпасын.
Түмен-түмен қол ертіп, тік көтеріп даланы,
Түзегендей Күлтегін Астанама ат басын!

Екеніміз шын болса Ер түріктің ұрпағы,
Бізге қымбат Көктастың ұшып түскен ұнтағы.
Құдіретін әз тұтып Күлтегіндей киенің,
Ұл жасасын ұлтының бола білген ұлтаны!

Халқын ойлап түнеткен қабағына боз қырау,
Күлтегінді көргенде күндік жерден безді жау.
Өсиетін бабаның тастан тани алмасақ,
Жарқыраған не керек маңдайдағы көз мынау?!

Қуанышқа кенеліп қазағымның құшағы,
Көңіл құсы шарықтап сан қиырға ұшады.
Елтаңба мен Көк байрақ, Әнұранда ғана емес,
Күлтегіннің тасында Елдігімнің нышаны!

Еріксізден еңкейтіп енді ешкімге, Жасаған,
Иілмесін басымыз тар бұғаудан босаған!
Босағамда бүгілер тәкаппардың тізесі,
Төрде тұрса текті сөз бабам тасқа қашаған!..