Қадыр Мырза Али (Мініп жүріп тірліктің қызыл атын)

Мініп жүріп тірліктің қызыл атын,
Кез болады желігіп,
Қызынатын.
Қинайтын да осы өмір,
Қимайтын да,
Ал өлімнің несі бар қызығатын?!
Айтып жүріп тірліктің қызыл әнін,
Алаулаймын,
Асаудай қызынамын.
Түк жетпесін білемін тірі кезге,
Кей өлімге дегенмен қызығамын.
Бір көретін айында,
Аптасында,
Бала да жоқ,
Жарың да жоқ қасыңда,
Жолдасың жоқ бірге өскен бала кезден,
Өліп кетсең қайтесің от басында?!
Қуып жүріп соңынан құр қызықтың,
Құлағанды алады тұрғызып кім?!
Өзің айтшы:
Жақсы ма
Бейбіт кезде
Өліп кетсең қолынан бір бұзықтың?!
Жоқ, бауырым!
Қызыл қан — қызыл ағын.
Шынын айтпай мен неге сызыламын?!
Өлімнің де, байқаймын, өлімі бар,
Кей өлімге сондықтан қызығамын!
Кейбіреудің өмірі ерлік неткен!
Қай кезде де,
Қашан да болып көппен,
Сарбаздарын көтеріп шабуылға,
Алға!— деген сәтінде өліп кеткен.
Бар тірлікте киелің,
Күйелің де,
Жаяуың да
Биелің,
Түйелің де.
Бұзылуға болады кей өмірден,
Қызығуға болады кей өлімге!
Қызықпаймын дененің солғанына,
Қызықпаймын «мәңгілік жол» қамына.
Дегенмен де, бауырым,
Не жетеді
Өлімнің де мазмұнды болғанына!