Қалқаман Сарин (Тілсіз жау)

Мінбедегі мұңсыз қауым,
Кімнің айтып жүрсіз дауын?
Өзегімді өрт боп шалған,
Өзің болдың – тілсіз жауым.

Рухымның кім құнын сұрар,
Дінің – шала, тілің – шұбар.
Басқа жұртқа бал жегізіп,
Ұлт дегенде уың шығар.

Тілін даттап тұғырлы ұлттың,
Сонда кімнің суын жұттың?
Адамдықтың арын былғап,
Баба тілдің туын жықтың.

Ана сүтін ембегендей,
Ана тілін кем көрердей.
Сізде қандай құдірет бар,
Пірге балап қол берердей?

Қамын ойлар қызыл тілдің,
Сәт келгенде жүз іркілдің.
Кімге тұтқа бола алмақсыз,
Көшін бастап сіз ұлтымның?

Жапты жала, жақты күйе,
Тілден қашты нақты кие.
Көксегенің – көк тиындық,
Бедел, билік, боқ дүние.

Көрген жанның өзі ашынар,
Келді емес пе кез асығар.
Көр боп қалған көкірегіңнің
Күн туар ма көзі ашылар?!.