Ерлан Ахмет (Қазағымның кіндігі)

Кенесары хан тегін жалғап тұрған,
қазанаттар тұяғы шаң қаптырған,
Сарыарқаның төсінен самғаттырған
бала қыран – жас қала.
Ескен желдей Есілім есілгелі,
алмауыттан ажырғы шешілгелі,
жыр-керуеннің тартады көші ілгері,
арман қала, Астана!

Дархан дала еркесі – байтақ елім,
байтақыдан баянды ой теремін.
Адулықтың айнасы – Бәйтерегім,
Ер тірегі – Астана.
Айбынды үні атойлап асқан қырдан,
Қоңтайшының рухын жасқандырған,
елжіреген егемен, бостан нұрдан,
ел жүрегі – Астана.

Жанарыма құйылып тарқамас мұң,
жадымда кіл құрбаны Жанталастың.
Ақ Ордада қайнайды алты алаштың
тірлігі мен бірлігі.
Ғазиз әнін қондырып Күн астына,
Арқа төсі гүлденді бүр ашты да.
Қараөткелдің бауыры – бұл Астана –
Қазағымның кіндігі!

***

Беу, ғасырым,
сенің күткен ұрпақтарың біз бе едік?
Рудан руды ажыратып, жүз бөліп,
алты алаштың арыстары түзде өліп,
ата жауды өзімізден іздедік.
Үміт артқан ұрпақтарың біз бе едік?

Беу, ғасырым,
Ағайындар бір-біріне тас бауыр,
Бірлік кетіп берекеден қашты ауыл,
Ен далада орнап жатыр тас дәуір,
Ақсақалдар бола алмай жүр тосқауыл,
Қос қарашық тұншығады жасқа кіл.

Беу, ғасырым,
Сенім жүгін арқалатар нар болмай,
Ұлда – намыс, қызда қылық, ар қалмай,
Жартасына мүк бітпеген таулардай,
Тамырына нәр сіңбеген талдардай,
Соласың ба деп қорқамын жалғанбай...