Лә Илләһа Иллалла – иманымыз,
Бір имандай болмады жиғанымыз.
Күн деген бір әмірге жолыққасын,
Паякун енді біздің болғанымыз.

Жасымыз, бар сексеннің бесеуінде,
Сексен бес наурыз көрдім есебімде.
Біз қайта қалтақ-құлтақ етіп жүрміз,
Біздей шал бүлдірулі төсегінде.

Әріпте жиырма тоғыз келеді “Әліп”
Атасы Әзірет-Әлі Әбутәліп.
Жан беріп, күнәкәрді....

Абыл бірде билер мен бектердің алқасына кездеседі. Олар ақыннан өсиет, насихат өлең сұрайды. Сонда Абыл айтыпты:

Өлеңім сұр жорға аттың сүргініндей,
Қаңтардың қар бораған үргініндей.
Жаманмен мың күн....

Біреу бар жоқшылықтан өле алмайды,
Біреу бар аяқ басып жүре алмайды.
Біреу бар буаз аққу сияқтанып,
Назданып аяқ-басын....

Нағашың Ер Табынай – Аққұл, Айбас,
Қайының – Байбақты батыр Шолан тапа тайлас.
Ақылыңа өр мінез ерлігің сай,
Көрген жан бір өзіңе кінә қоймас.
Сен барда сүйеулі.....

Жалғыздық жаман,
Жарытып ісі өнбейді.
Жарлылық.....

Әліпте жиырма тоғыз бірі – мим,
Білгенге өлең деген емес қиын.
Алқада қызыл тілді сайратайын,
Әлеумет, күнде болмас мұндай жиын.
Жарқыным, айттым.....

Тілеумағанбет Абыл ақынмен әрі ағайын, әрі қадірлес адам екен. Тілеумағанбет өліп, соған там тұрғызып жатырған кезде Абыл келеді. Ескерткіш біткесін, дұға оқып, қимас ағайынымен қайғыра қоштасыпты:
Жарылар – сегіз арыс .....

Тілеумағанбет өлгенде әкесі Бектұрлыға тұспалдап айтқанына түсіне қоймағасын, Абыл осылай айтуға мәжбүр болыпты:
Орғи-орғи жүгірген
Ор қояннан жүйрік жоқ.
Сәті түсіп....