Мен бір шал тоқсан жасты құрдас еткен,
Тайғанап жүре алмаймын қия беттен.
Ел кезбей атқа мінбей, араламай, ....

Жасымнан атым аян Жамбыл едім,
Сүрінбес қара сөзге даңғыл едім.
Сөйлесем сары түнге шалдықпайтын,
Қақырап қайран даусым қалды менің.....

Асау тайға мінушек,
Ауыл кезіп жүрушек,
Аттанушек «бозбала»,
Атағымыз сол ғана.......

Домбыра алып, ел кезіп,
Тұманды күнде мен безіп,
Кешегі жүрген шағымда:
Күннің батқан жағында, —
Секілді менің руым
Өмірдің көрген құйынын, —
Бар екені қандай жер,
Бар екені қандай ел
Сезілген күңгірт Жамбылға.....

— Қалай, күйлі-қуаттысыз ба? — дейді алыстан іздеп келген Жанғұтты деген шал.
— Жаман емес-ау, — дейді Жамбыл. Дегенмен:
Көп жүріп, жеттік асу — аш кезеңге....

Гүмбірлетіп домбыра,
Алсам сені қолыма,
Пернелерге тіл бітіп,
Сөз нөсерін өрбітіп
Жыр құйылар ойыма.
Сөйлесем дос-жаранға
Жыр құйылмас заман ба?
Кек қаусырған Талғардай,
Шыңын бұлақ жарғандай,
Өлең шіркін лақылдап
Сыймай кетер бойыма.....

Жігіттер, не дейсіңдер Тезекбайды?
Тепкізген күрең атқа жирен тайды.....

Батырларын елімнің,
Бағы ашылған жерімнің
Бір емес, мың жырлағам.
Ер боп туған жастарым,
Қайнаған күш, жас жалын,
Қыйын емес жыр маған.
Тастүлек, сайып қырандай
Мұнартып ұшып мұзды күн
Ұлдарым елін қорғаған......

Балаң бойдақ жүр ме әлі ала қыстай!
Кетті ме әлде шарықтап бала құстай?
Қорадағы тауыққа көзін тіккен.....

Сыртың сұлу болғанмен,
Сөзің сылдыр жігітсің .....