Вениямин Франклин деген даңқты білім иесі, Америка жұртының кісісі, он сегіздегі жас күнінде, Медера деген қаланың бір қарт адамына қонақ болып, шығар уақытта қарт ішкергі бір есіктен шығарып салуға.....

Тышқан баласына оңашада үйретіпті: Адам деген мықты жауымыз бар, ағаштан қақпан құрып, үстіне ғана май байлап қояды, соны жеймін деп барсаң, қақпан ұстап алады, балам, соған жолай көрме, — деп. Бір күні әлгі баласы ойнап жүріп, майдың исі шыққан соң, неғылып қойған екен деп, қасына жоламай, алыстан сығалап қана қараса......

Үнді жұртының бір адамы бір жақтан үйіне қайтып келсе, үйдің қасындағы ағаштың басына кептіруге іліп қойған еті жоқ. Ағаштың айналасын әбден жүріп, қарап болған соң, орамға шығып жолай дауыстап сұрайды:
- Аласа бойлы, қолында қыскантақ мылтығы бар, соңында тарақ-құйрық кішкентай.....

Бір әлім адам жапанда келе жатып, аяғы астында бір үлкен тасқа сүрініп жығылып, ойлады: бұл тас адамға зиян келтіретін тас екен, жолдан алып тастайын деп. Сол оймен тасты көтеріп....

Түн ғазалдары
Қараңғы түн,
Қап қара түн,
Қап – қара,
Қарайып кеп босағамнан.....

Көңілім көктемдегі көлге ұқсаған,
Ел мынау ажыраған шер құсадан.
Іленің гүлтолқынын.....

Ей,
қайранда таудың өзені,
Баратын жерге тасып бар!
Бабамнан қалған.....

Сүттей аспан, сүттей тұнық көңілмен,
Мен де бәлки періште боп көрінгем
Ымырттан соң түн....

Жығылып туың жатса да,
Жылама, жаным, жылама.
Жаныңа қайғы.....

Сайран кеткен коңілден,
Сауық кеткен,
Откіншілеу бір нөсер жауып кеткен.
Асқарымнан жүргенде.....