Жастарымыз отаншыл болсын

Әрине, ойымызға ең алдымен біз үшін жанын қиған атабабаларымыз еске түседі. Міне осыдан жетпіс бес жыл бұрын Германияның қалың қолы Кеңестер Одағына шабуыл жасаған болатын. Енді кішкене соғыстың қалай басталғанына тоқтала кетсек. Бір мың тоғыз жүз қырық бірінші жыл жиырма екінші маусым тарихымыздағы ең ауыр да, қасіретті күн болып саналады. Жиырма екінші маусым күні таң атысымен неміс әскерлері Кеңес Одағының жеріне басып кіреді. Сол кезеңде біз Ресейдің қол астында болатынбыз. Бұл төтенше жағдай еді, сондықтан Кеңес Одағы тез арада оларға жауап қайтару үшін, елін сақтап қалу үшін әскер жинай бастайды. Олар әскерді жан-жақтан жинайды, тіпті Қазақстанға да келеді. Олардың жасына қарамай, күштеп алып кете бастады. Тек ауруға ұшыраған, соның ішінде басқаларға тез жұғып, тарайтын аураларға жеңілдік бар еді.Тіпті кейбір өз балаларын соғысқа жібермеу үшін ата-ана баласын сол ауруға ұшыратқан. Соғыста айдалада өлгенше, өзіміздің көз алдымызда дүниеден өтсін деп санаған. Әрине ата-ана жүрегін түсіну қиын. Қиындықтарға шыдамаған қазақ отбасылары көрші елдерге көшіп кетуге мәжбүр болған. Соғыстан қашып өз өмірін сақтап қалу үшін бәріне дайын азаматтар бар болса да, бірақ оларға қарсы шығуға дайын, кеудесінде жүрегі Отан деп соғып тұрған қыздар мен жігіттер де бар. Соңында қоса келгенде бір Қазақстаннан Кеңестер Одағының әскерінің қатарына бір миллион екі жүз мың адам аттанған. Ұлы Отан соғысы төрт жылға созылды. Майдан даласында алты жүз мыңдай қазақ қаза тапты. Көбісі хабар-ашарсыз кетті. Олардың тіпті денелері қайда қалғанын білмегені туысқандарына қатты батты. Аман-есен оралмаса да, оларды ең болмаса денесін дұрыстап жер қойнына тапсырғысы келді. Бірақ амалдары жоқ. Бірақ соңғы жылдары кейбіреулері қайда жатқанын тауып, денесін Отанымызға әкеліп, туған жердің топырағына денесін тапсырған болатын.
Соғыста қаза тапқандардың саны туралы қаралы мәлімет бүкіл дүние жүзін дүр сілкіндірді.Табылған мәліметтер бойынша,адамзат тарихымыздағы бұл қатігез соғыс жиырма миллион адамның өмірін қиды.Соның ішінде біздің батыр атабабаларымыз бар. Біздің жерлестеріміз майдан даласында ерекше ерлікпен шайқасты, себебі оларды үйлерінде ата-анасы, жұбайлары және ең ауыры балалары күтіп отырған еді. Ол азаматтар өз ұрпақтарының қиыншылық көрмей өсуін қалады. Әрине бізге олар ондай болашақты сыйлап кетті. Осы батырлықтары үшін оларға әр түрлі медаль-ордендер тапсырылды , бірақ көп адамдар дүниеден өтті.Оларды әрине әр түрлі атақтармен қайтара алмаймыз,бірақ десе де болашақ ұрпақ олардан үлгі алсын деп санады.
Кеңес Одағы батырлары қатарында: қазақтың қос жұлдыз қыздары Әлия мен Мәншүк , бізге жеңісті сыйлаған, Рейхстагқа ту тіккен Рақымжан Қошқарбаев, жаудың тылында партизандық қызмет атқарған Қасым Қайсенов, Бауыржан Момышұлы, 28 панфиловшылар және тағы басқалар.Ал төрт қазақстандық батыр- ұшқыштарымыз. Екі мәрте Кеңес Одағының Батыры атанды. Олар Талғат Бигелдинов, Сергей Луганский, Иван Павлов және Леонид Беда. Соғысқа қатысқаннан басқа қазақтар әр түрлі тыл жұмыстарында қызмет атқарады. Немістер Кеңес Одағының батыс бөлігін басып алған соң, ондағы өнеркәсіптік маңызы бар зауыт, фабрика тағы басқалары Қазақстан жеріне көшіріліп әкелінді.Осы қысқа мерзімнің ішінде қырық екі кәсіпорын көшіріліп әкелінді. Бес жүз мыңға жуық адам көшірілді. Тіпті оған қоса Қазақстанның өзінде жиырма бес кең орны, он тоғыз шахта, он бір кең байыту фабрикасы, төрт мұнай кеніші іске қосылды. Темір жолдар салынды. Әрине, осының бәрін қазақтар істеді. Олар бір мың тоғыз жүз қырық бірінші-бір мың тоғыз жүз қырық бесінші жылдары елден соғыс майданына 30,8 миллион астық, 14,4 миллион картоп және көкөніс, 15,8 миллион ет, 3,194 центнер сүт, 17,6 центнер жүн жіберілді.
Соғыстың соңында есептер бойынша бір мың жеті жүз он қала , жетпіс мың ауыл, алпыс бес мың темір жолы, отыз бір мың сегіз жүз елу кәсіпорын, тағы басқалары жермен-жексен болып қираған болатын. Бүгінгі күні бүкіл Қазақстан тіпті дүние жүзі бойынша тоғызыншы мамыр Жеңіс күні болып саналады. Ол күні барлық қалалардағы тұрғындары Даңқ монументтеріне, Ұлы Отан соғысында қаза тапқан жауынгерлердің ескерткіштеріне гүл шоқтарын қою салтты дағдыға айналып кетті. Олардың рухына табанып, көмектесіп жүруін тілейді. Менің ойымша осы жүрекке ауыр із қалдырған соғысты және біздің қорғаушыларымыз ешқашанда ұмытылмайды. Оларды ұмыту біз үшін күнәға тең шығар!? Бізге осындай жарқын болашақ сыйлағандарыңыз үшін мың алғыс!!! Рахмет ата-бабаларым.