Асылзат Арыстанбек (Мерейтойым тойланады менің де)

Тірі кезде бағы ашылмай түнерген,
Жаратылған жаны жайсаң өлеңнен,
Деп маған да ортасынан қаланың,
Бір ескерткіш соғарсыңдар,
Білем мен.

Тірлігінде мейлі күлсін, түнерсін,
Қадірімді өлгеннен соң білерсің.
Мен тұрған үй іргесіне мәрмәрдан,
Бір ескерткіш-тақта әкеп ілерсің.

Ұқпайсыңдар қазір менің сырымды,
Дос түгілі қасқа бермес күнімді.
Сендер оқып жарытпаған бүгінде,
Балаларың жатқа оқиды жырымды.

Не арман бар өлеңдерім жатталса,
Мені іздесе кітаптардан, ақтарса.
Баспанаға жарытпаған...
Өлген соң,
Бір мұражай ашарсыңдар көп болса.

Тап осындай көрмеп ек деп ақынды,
Жеткізерсің келешекке хатымды.
Көшелі жыр жазған ақын деп менің,
Бір көшеге берерсіңдер атымды.

Білем қазір өте қоймас жарлығым,
(Жарлығыма жар құлағын салды кім?)
Нағыз ақын осы еді деп түбінде,
Мойындайсың, мойындайсың барлығың.

Жырға жерік емессіңдер сезгенім,
Ертеңгіге жетсе болды сөздерім.
Жалғыз-жарым кітабы бар ақынға,
Том-том кітап жазарсыңдар өздерің.

Шақта мынау от боп жанар жалындар,
Шаласыңдар аяғымнан, таңым бар.
Ертең әлі-ақ бір жаңалық ашқандай,
Докторлығын қорғап жатар ғалымдар.

Дұға оқылып мүрдем жатқан жерінде,
Дүр атағым дүркірейді елімде.
ЮНЕСКО-ның көлемінде мың жылдық,
Мерейтойым тойланады менің де!