Шерхан Талап (Қызжылаған)

(Балнұр Лесханқызына)

Өмір барда өтеді бастан сынақ,
Күндерің де өтеді шашқан шуақ.
Жүрегімді төседім жолыңа әкеп,
Жанарыңнан кеткенде жас тамшылап.

Шабыт іздеп, шарқ ұрған шетте қалып,
Ақын едім мен де бір сертке қанық.
Өлең үшін өксіген, өрімдей қыз,
Өзегімді жібердің өртке малып.

Жыр жаза алмай жабықса жаның бүгін,
Жүрегіннің үніне бағын, күнім.
Көңіл көпке айта алмай кемсең қағар,
Көз жасыңды көрудің ауырлығын.

Сертің болса қолыңа қалам алу,
Дертің болар бойыңа тараған у.
Өлең деген күн сайын өртке оранып,
Өлең деген түн сайын жаралану.

Көңіл нені аңсайды, үздігеді,
Сағыныштың себебін күз біледі.
Мұнша аяулы болар ма қыз арманы,
Мұнша нәзік болар ма қыз жүрегі?!

Ақынды ауыл есітіп жақын дүбір,
Неге сені таңдады, шақырды жыр?
О, соншама азабың ауыр ма еді,
Ару жанын арбаған aқын-ғұмыр?!