Темірхан Медетбек (Қош келдіңіздер!)

Өткен замандарда,
Қандай дархан едік.
Қандай тарпаң едік!

Жауларым
Алты қырдың астынан
Гүшігімнің үргенін естіп,
Безіп қашатын.
Төріме шықпақ түгілі,
Төбеме шықпақ түгілі –
Қаңсыған тулағымды
Оюулы етіктерін
Шешіп басатын.

Жалымыз қарағайдай
Жанымыз
Сарыарқадай кең болатын!
Көптігіміз сондай
Қатар тұрып түкірсек,
Түкірігіміздің өзі
Айдын шалқар көл болатын!

Арда ұлдарымыз
Алшаң-алшаң жүретін,
Балпаң-балпаң басатын,
Ханышаларының шымылдығын
Найзасының ұшымен ашатын.
…
Сондай елді жау
Қиындыққа салды,
Қиянатқа шалды!

Сонан кейін
Талай-талай бауырды –
Қойдай маңыратып,
Жылқыдай кісінетіп,
Түйедей боздатып –
Елінен бездіріп,
Дүниені кездіріп жіберді.
Балшықтай илеп
Ез қылып жіберді.

Айым қайта туды,
Күнім қайта шықты!

Енді, міне –
Дүниенің түкпір-түкпірінен
Қаздардай қаңқылдап,
Сұңқардай сұңқылдап
Аспанымның астын,
Жерімнің үстін толтырып
Келіп жатырсыңдар!
Тәуелсіздігімізге тәубе деп,
Еркіндігімді
Көріп жатырсыңдар! Көгімде
Көк байрағым желбіреп тұр!
Қазақстанымның жүрегі –
Өздеріңді көріп
Елжіреп тұр!
Қош келдіңіздер!