Назгүл Бердіқожа (Менің өмірім – мұңнан тұрғызған мұнара!)

Жақұтпен жуып шаң-тозаңдарын сезімнің,
Түнекке тамшы тамызып барып көз ілдім.
Шырқау бір көкке жұлдыз боп шығып алдым да,
Баянсыз,бақсыз,бақас тірліктен безіндім.
Жалаулы жырға жасымнан өстім құмар боп,
Сонда да шіркін,көңілде күпті,күмән көп
Қаламнан үркіп,қағаздан қашам кейде мен,
Ақындық деген ақырет кешу шығар деп.
Аспаннан қиып ақ көйлек кидім бұрала,
Айтпаймын саған ақыннан ақыл сұрама.
Айбаты бар да азанын ешкім естімес,
Менің өмірім-мұңнан тұрғызған мұнара!
Торсыққа құйып жанымды жырдың жолында,
Тартып бір кетсем...бағым ба,әлде сорым ба?!
Құбыла бермей,Құбыла тұсқа бұрылам
Тағдыр-тізгінім Құдайдың жалғыз қолында.
Келмейді бірақ,қапасқа менің қамалғым,
Айдыным асса.... Алашқа олжа салармын
Кірпияз дүние жанарын ашып-жұмғанда,
Кірпігінде оның үзілмей қатып қалармын!