Жанкелді Немеребай (Суицид)

Жанымыз кейде жаурап тоңса-дағы,
Өмірде қиындыққа жеңілмейік.
Тағдырың тастай қатты болса-дағы,
Жас достар суицидке берілмейік.
Кездессе кедергілер жасымағын,
Тәңірдің пендесін ол сынағаны.
Үнемі орнай бермес басыңа мұң,
Бағың да күліп алдан шығады әлі...

Жасыдым рас, жасыдым рас кей күндер,
Көңіліме адал қаяу түсіріп бей кімдер.
Сондықтан ба екен ақындар нәзік жүректі,
Шуағын күннің сендердей аңсар ей, гүлдер!
Жасыдым неге, жасыдым неге таңдарда.
Жандарға кейіп қуаныш құсы самғар ма?
Отырам кейде ұйқымен түнгі алысып,
Балконнан қарап, сөнбеген үміт шамдарға.
Ал, бірде тасып, келгендей болам «тараптан»,
Шуағын шашып тұрған бір сәтте қарап таң.
Өмірдің мынау сан алуан құбылыстарын,
Жыр ету үшін ақын қылдың ба Жаратқан?!