Тыныштықбек Әбдікәкімұлы (Жекеқоңыр)

Қайта-қайта маңырап, қоңыр қозым,
суландыра бердің-ау көңіл көзін.
Қозысы едім мен де бір қоңырлықтың...
Көп өксіктен көкірек сөгілгесін...

Жалғыздық тұр түріңнен байқалып шын.
Сол шындықты қосыла айталықшы...
Жетім зарын ұқпайтын жандар да бар,
желіні жоқ мал сені қайдан ұқсын!

Маңыраса, тоқ қозы маңырасын,
маңыраудың білемін мағынасын.
Сен еметін емшек жоқ,
құр бекерге
қой алдынан жүгіріп не қыласың!

Қойдыра алмай қойдым ғой шақырып та.
Қойдыра алмай қойдым ғой бақырып та.
Неге оларға барасың,.. бүйіріңнен
солқ еткізе салмай ма мақұлықтар!

Жетімдікті солайша мал да сынар.
Жырым – жалғыз, мен – жалғыз.
Сен бе сыңар?..
Жүр, іздейік, Біздерді түсінетін,
кім біледі, біреулер бар да шығар?!.