Өлең; Ғабит Мүсірепов

Қуаныш жан толқытпай жай шыға ма,
Жұлдыз бар мақташыда, қойшыда да,
Ойпыр-ай, сен алғаның бақыт болды-ау
Қазақтың қадірлі ұлы, ойшыл аға!
«Шүйінші, шүйінші! — деп тоқталмай-ақ
Сол күні жүгірумен көп талды аяқ.
Мен-дағы омырауьмды сипай берем
Жап-жаңа өзіме әкеп таққандай-ақ!
Халықтың сонда көрдім бір тасқанын,
Көңілдің аршып алды жұрт аспанын.
Ішінен көп жұлдыздың көзі талып,
Сағынып бір жұлдызды көп тосқанын.
Тағылар талай жұлдыз өнер етсе,
Болмайық отты қуған көбелекше!
Қазақтың талантының тарихында
Бауырлар, бұл жұлдыздың жөні ерекше!
Зор еңбек, ақ махаббат елге деген,
(Ел үшін еңіреп тумас ер ме деген)
Адамдық, азаматтық, кісіліктің
Жолында жанын қимас мен бе деген!
Бір ағаң шықты туы биік ойнап,
Кеудеде қанағаттың күйі қайнап,
Жүректе рахмет оты жанып, лаулап —
Өзіндей әділеттің жұлдыз жайнап.
Тұр әне жарасымы, орны бөлек,
Жөнім бар бір кемісім толды-ау демек.
Еліңді сүю үшін жүрек керек,
Жұлдызды тағу үшін омырау керек!