Қадыр Мырза Али (Жақсылық туралы ертегі)

Ертеректе,
Болмай тұрып бақсылық,
Жоқ кезінде қулық деген ат сүлік,
Бір-ақ нәрсе қымбат екен адамға,
Қымбат екен,
Оның аты — Жақсылық!
Алтын балық қалса торға шырмалып,
Босатыпты пейілі кең жыр халық.
Жақсылықты
Алғаш кезде
Қайда да
Өзіменен жүріпті ылғи бірге алып.
Бірақ өмір ең алдымен ерге сын,
Ер туралы ел шығарыпты термесін...
Жақсылықты сандыққа әкеп тығыпты ел
Онда-мұнда ұмытып кете бергесін.
Мұның үшін кінәламан халықты,
Бір күні адам алтын көріп қалыпты.
Көздің жауын ала берген сайтанды
Жақсылықтың үстіне әкеп салыпты.
Адам алғаш затқа естігі құнықты.
Байлық деген пәленді тез ұғыпты.
Асыл тас бар,
Піл сүйегі,
Күміс бар,—
Бәрін әкеп сандыққа әлгі тығыпты.
От шашыпты бір тасына тасты ұрып.
Үлкендерге жармасыпты жас тұрып.
Неше түрлі дүниемен
Білмепті
Жақсылықты тастағанын бастырып.
Сөйте-сөйте пайда бопты мұз кеуде.
Бармайды аузым:
Ол — Сіз деуге,
Біз деуге.
Енді қазір
Байлық-дәулет астынан
Ерінеді
Жақсылықты іздеуге!
Мұң деген бір қалың жыныс тоғайда
Көбіне-көп отырамын мен ойда.
Бай адамға қарағанда
Кедейдің
Жақсылығы тұрады ылғи оңайда!