Күләш Ахметова (Бұлақтағы жұлдыздар)

Жағасында шалғын да, гүл де ырғалып,
Жатқан бұлақ ақпайды тым бір қалып.
Бүлк-бүлк қайнап толқиды, бұлтсыз түнде
Құшағында жұлдыздар сыңғыр қағып.
Тыныштықта тұнжырап тұрды ізгі аймақ,
Сұлу сурет мойныңды бұрғызбайды-ақ,
Көздің жауын алады жарқ-жұрқ етіп,
Жұмбақ толқын ішінде жұлдыз қайнап.
Жұлдыздардың тамаша сол шақта әні,
Қайнар көзін алады қоршап бәрі.
Бір сұлу қыз бұлаққа қарап тұрып,
Үзіп алған сияқты моншақтарын.
Қол созамын біреуін алғым келіп,
Жағалауын хош иісті шалғын көміп,
Дірілдеген жалаңаш мөлдір тұман
Дүниеге береді балғын көрік.
Түнде бардым бұлаққа күндіз бармай,
Өтпеу керек түндер де мүлде із қалмай.
Әлдекімде ойларым жүрсе осынау
Бұлақтағы бадана жұлдыздардай.
Жағалау.
Жұлдыз сезім туды ойымда.
Үн қатпай маужырайды гүл, мойыл да.
Лүп еткен самал соқпай, жапырақтар
Тып-тыныш ұйықтап жатыр су бойында.
Шығамын жағалауға салқын демей,
Әр түрлі әсер етер әр түндегі ой.
Алыста шегірткелер шырылдайды,
Әупілдек көптен бері әупілдемей.
Ол жайлы білмес бала елде өспеген,
Естілмес су түбінен енді ескі өлең.
Жұлдызы шүпірлеген туған жерге,
Бір мекен жер бетінде теңдеспеген.
Мақпал түн!
Сұлулығын жаяр барша,
Ай жарық.
Ашылады бояу қанша.
Сан түрлі дауыс толып кетеді екен
Далаға
Бұлбұлдары оянғанша.
Қалайша аппақ түнде жата алармын,
Арманым — алыс.
Оған апарар кім?!
Әупілдек әупілдемей кетті неге,
Жалықтым дауысынан бақалардың.
Тірлікті ұнатпаймын тегінде ұсақ.
Биікке талпынады көңіл құсы ақ.
Түнде де ағып жатыр аппақ өзен
Тоқтаусыз өтіп жатқан өмір құсап.
Көтерсе ерекше бір күй еңсені,
Төгілер сезімнің де йен селі.
Күндіз де, түнде де аққан өзеніңдей,
Туған жер, демалыссыз сүйем сені.
Ерекше тал түскі келбет — түр,
Түседі биіктен көлбеп нұр.
Жаңбыр жоқ, гүлдердің қауызы
Кезеріп шөлдеп тұр!
Жаз да етер шілде боп, тамыз боп,
Жазғы жел — аптапқа тамызғы от.
Біздер де ақ гүлдер тәрізді ек,
Шөлдейміз нәр іздеп.
Көлденең тұрады ой, тұрады іс,
Тапсаңшы айнымас бір әдіс.
Қып-қызыл қалада түскі ыстық —
42 градус!
* * *
Кеште де табиғатта бәс, талас бар,
Таласып сұстияды кешкі ағаштар.
Көк мұнар, көгілдір нұр арасынан
Қарайды қарауытып асқақ асқар.
Таралар таудан төмен құлай ағын,
Ағыстар мәңгі айтар ма бұлай әнін.
Бұлақтар еңіреген сияқтанып,
Бір түрлі күн батқанда мұңаямын.
Өңір де бірте-бірте түнге айналып,
Түн таңға жол беруге ыңғайланып...
Бірінші сентябрде оянасың —
Өткенін жаздың қалай білмей қалып