Ғафу Қайырбеков (Қайран әкем!)

Бұлағы еді бұл қазақтың
Бір төбеден көз ашқан.
Керуен өтер жолға жақын,
Жолаушылар шөл басқан.
Өтті жылдар, ғасыр, бәлкім,
Ол мөлдіреп аққалы,
Жақсылықтай таусылмайтын
Дәмің жүрген шақтағы.
Кетті бір қарт дүниеден,
Ұшты ауыздан дұғалық.
Сом темірден түйін түйген
Сол бұлақпен суарып.
Қалды артында қос қыраны,
Жас шыбықтай солқылдап.
Қайран Шалдың дос бұлағы
Тына қалды толқындап.
Ол да бейне біткен әмір,
Таусылған күн секілді.
Жаутаң қаққан кішкене бір
Елестетер жетімді.
Көрді қос ұл бұл суретті,
Дос бұлақты аяды.
Бір бөліскен қасіретті
Туысындай баяғы.
Ұста әкеден қалған темір,
Қару-сайман, тасты алып,
Жалғап мұра, жалғап өмір
Кірісті іске бас салып.
− Қайта шыңнан ақсын құлап,
Енді аялдау кеш болар,
Мәңгі ескерткіш болсын бұлақ
Әкемізге! - десті олар.
Кесіп тауды, кертіп тасты
Маңдай жасап бұлаққа,
Көкірек көзін кең ғып ашты,
Сүйреп суды жыраққа.
Мәрмәр тастан бесік істеп,
Бөледі оны сәбидей.
Керек болса кешіп іш! - деп,
Сая жасап кең үйдей.
Келістіріп атын жазып,
Көк болаттан құйды әріп.
Бұзылмайтын мәңгіге ағып,
Жел жұлмайтын, су дарып.
О, махаббат! О, перзенттік!
Екі азамат бөліскен!
(Біз әкеге не көрсеттік? –
Деген сұрақ жеді іштен).
Заулап бұлақ, аунап бұлақ
Жас жігіттей құлшынар,
Бас шөліңді, келген шыдап
Іштегі өртті бір шығар!
Бір шығар да, сәл ығысып
Тұр, көңіліңе толсын күй!
Тағы да бір қанып ішіп
Қасиетке басынды и.
Басынды и де, қайта кеп төн,
Сәл үңіліп, сал құлақ:
«Қайран әкем!» «Қайран әкем!»
Деп ағады сол бұлақ